ემიგრაციის გზას 2010 წელს დაადგა:

საბერძნეთში წავიდა, თანაც, ავტობუსის საბარგულში მჯდარი და საბოლოოდ, 11 წელი გაატარა იქ. ალბათ გასაგებია, რომ ამ არჩევანს არ აკეთებენ ადამიანები, რომლებსაც ულხინთ, მით უმეტეს, თუ სამშობლოში მცირეწლოვანი შვილის დატოვებაც უწევთ... მაგრამ ბევრი ქალის მსგავსად, თავისი ბიჭუნას ნათელი მომავლის გამო, ზიტა ხორავამაც რკინის ქალამნები ჩაიცვა და დღეს მიიჩნევს, რომ ეს რისკი გამართლებული აღმოჩნდა...

- რთული გზის გავლა მომიხდა. საბარგულში ვიყავი 16 საათი, მაგრამ ამაზე მეტად იმას ვდარდობდი, რომ შინ 4 წლის შვილი დავტოვე. თვალწინ მედგა, როგორ მამხნევებდა ეს თითისტოლა ბავშვი: დედიკო, მე არ ვიტირებ, შენ წადიო...

- მეუღლე?

- მასთან დაშორებული ვიყავი. ამის ძირითადი მიზეზი ღალატი გახლდათ: აღმოჩნდა, რომ ჩემი შვილის მამისგან სხვა ქალი ბავშვს ელოდებოდა...

- პროფესიით ვინ ხართ?

- ისტორიკოსი ვარ. უნივერსიტეტის დასრულების შემდეგ სწავლა ასპირანტურასა და სასულიერო სემინარიაშიც გავაგრძელე, მაგრამ მერე თავის დანებება მომიხდა, რადგან შვილს რჩენა, მოვლა-პატრონობა სჭირდებოდა. ერთ-ერთ კერძო გიმნაზიაში დავიწყე მუშაობა ისტორიის მასწავლებლად, თითქმის 2 წელი ვიყავი იქ. ერთი პერიოდი მერიის დასუფთავების სამსახურშიც ვმუშაობდი, სადაც მამუკა ახვლედიანის წყალობით დამასაქმეს: როცა ძალიან გამიჭირდა, პირადად შევხვდი მას და დახმარება ვთხოვე. ხელი გამიმართა. მერიამ ფულიც კი დამირიცხა, რომ მარტოხელა დედას ბინა დამექირავებინა. "ნაციონალური პარტია" მაშინ ახალი აღორძინებული იყო და მათი იმედი ყოველთვის მქონდა. დაუყვედრებლად მომცეს თავშესაფარი, სამსახური.

მანამდე, 90-იან წლებში მახსოვს ის სიმწარე, რაც ბევრმა გამოიარა. ჩხოროწყუს რაიონიდან ვარ. სოხუმი რომ დაეცა და მერე სამოქალაქო ომი დაიწყო, მხედრიონელების პარპაში ჩვენს სოფელს ცუდად დაამახსოვრდა. თვალწინ კადრებად მიდგას, მათ რომ ვემალებოდით ხოლმე. ოჯახებში შემოდიოდნენ და ძალიან ცუდად იქცეოდნენ. ერთხელ ჩემი მშობლები დააბეს და ხელყუმბარის აფეთქებაც სურდათ. მაშინ გადავრჩით, მაგრამ ეს ყველაფერი თავიდან ვერ ამოვიგდეთ... მერე იყო უმუშევრობა. 4 დედმამიშვილი ვიყავით და მამა ჩვენ გამო თურქეთში წავიდა, მაგრამ იქ მთიდან დაგორდა და თავის ქალა დაიზიანა, თითქმის დაინვალიდებული დაბრუნდა. მას მერე ზაფხულში ბავშვები ფიზიკურად ვმუშაობდით, მცირეოდენი თანხა რომ გვეშოვა და თუნდაც სტუდენტებს, ჩვენი ბინის ქირა შეგვეგროვებინა. ფიზიკურად გვიწევდა მუშაობა, საკუთარი თავი და ოჯახი რომ გვერჩინა და დედ-მამას დავხმარებოდით. ოთხივე უკეთესი მომავლისთვის ვიბრძოდით, არ ვჩერდებოდით, ვშრომობდით და წინსვლაზე ვფიქრობდით. ამ ყველაფერმა განაპირობა ის, რომ გავძლიერდი, გავუძელი ბევრ სტრესს, ოჯახის დანგრევას, არეულობას - პოლიტიკურს თუ შიდა ოჯახურს... მერე ემიგრაციის გზასაც დავადექი, რადგან მიზერულ ხელფასს ვერაფრით ვანაწილებდი ქირაზე, საჭმელზე, სხვა საჭიროებებზე... ყველაფერს ვეღარ გავუმკლავდი. ერთ დღესაც დედამ მირჩია, ბავშვს დავიტოვებ და სადმე წადი, ფეხზე წამოდგომა რომ შეძლოო. ძალიან რთული გადასაწყვეტი იყო ეს ჩემთვის, მეგონა, სხვა სამყაროში უნდა გადავბარგებულიყავი ბავშვის გარეშე... მაგრამ ვიფიქრე, რომ ძლიერი უნდა ვყოფილიყავი და მისთვის მაქსიმალური გამეკეთებინა. მადლობა ღმერთს, რომ გადავდგი ეს ნაბიჯი. ალბათ, საქართველოში რომ დავრჩენილიყავი, უფრო დავიჩაგრებოდი, სულიერად დავეცემოდი. შვილი ჩემს დედ-მამასა და ძმასთან დავტოვე... ათენში ისე წავედი, მხოლოდ ერთი სიტყვა ვიცოდი ბერძნულად, მაგრამ მაინც მოვახერხე ფეხზე წამოდგომა.

- იქ გეგულებოდათ ვინმე?

- შორეული ნათესავი, რომელიც მართლა ძალიან დამეხმარა... თავიდან იქაურობასთან შეგუება ძალიან გამიჭირდა. ასე მეგონა, წყალს და საჭმელს სხვა გემო ჰქონდა. უნდა გენახათ, როგორ გავოცდი, როცა ერთ დილას ჩიტების ჭიკჭიკი გავიგონე: ვაიმე, ჩიტები კი ნამდვილად ისე ჭიკჭიკებენ, როგორც ჩემს სამშობლოში-მეთქი (იცინის). მერე ვადაპტირდი გარემოსთან. როცა მუშაობ, დროც უფრო მალე გადის.

- რამდენი სამსახური გამოიცვალეთ საბერძნეთში?

- ვმუშაობდი ბებიებთან, ბავშვებთან, ასევე ქართულ საცხობში მცხობელად, ზაფხულში ტურისტულ კუნძულზე - სასტუმროში. ხალხთან ურთიერთობა მომწონდა. ბევრ ქართველ გოგოს, რომელსაც ენის ბარიერი ჰქონდა, სამსახურის შოვნაში დავხმარებივარ და ეს მსიამოვნებდა. ხშირად 17 საათი ვმუშაობდი. მართლა არ ვიცი, როგორ შეიძლება ადამიანმა ფიზიკურად ამდენი იმუშაოს, თან იქ ძალიან მაღალი ტემპერატურაა და ზოგჯერ ოთახში გულწასულს მპოულობდნენ. თუმცა, როცა რაღაც ძალიან გინდა, უკან დახევა არ გამოდის.

განაგრძეთ კითხვა