"გა­გი­მარ­ჯოს გელა,

ბევ­რი წე­რის გამო, შუა თი­თის შიგ­ნი­თა ნა­წი­ლი გე­ბურ­ცე­ბო­და ხოლ­მე. მახ­სოვს, პირ­ვე­ლად რომ გა­ვა­მახ­ვი­ლე ყუ­რა­დღე­ბა, მი­თხა­რი, ეს მშრო­მე­ლი კა­ცის ხე­ლი­აო. მახ­სოვს, რო­გორ მო­მი­ტა­ნე კონ­კი­ას ვარ­დის­ფე­რი ნა­თუ­რე­ბი­ა­ნი ჩე­მო­და­ნი და რო­გორ მეხ­მა­რე­ბო­დი ამ ჩე­მოდ­ნის ჯერ აე­რო­პორ­ტში და მერე "ბე­ი­ქერ სთრით­ზე“ ტა­რე­ბა­ში.

ადაპ­ტი­რე­ბულ ბიბ­ლი­ას წამ­ზო­მით რომ მა­ბეჭ­დი­ნებ­დი? - რამ­დენს ვწუ­წუ­ნებ­დი, მაგ­რამ სულ და­უ­ზა­რებ­ლად მიხ­სნი­დი, რამ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო ამ დრო­ში გა­მო­მე­მუ­შა­ვე­ბი­ნა სწრა­ფი ბეჭ­ვდის ტექ­ნი­კა. გა­მოც­დებს რომ მი­ტა­რებ­დი, წარ­მა­ტე­ბუ­ლად ჩა­ბა­რე­ბი­სას ყო­ველ­თვის მა­ჯილ­დო­ვებ­დი.

დი­ლით კი­დევ 40 წელი ერთი და იგი­ვეს ჭამ­დი. რამ­დენ­ჯე­რაც ვე­ცა­დე, რომ რამე ახა­ლი შე­მო­მე­თა­ვა­ზე­ბი­ნა ან მეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა რამ­დე­ნად უფრო მარ­ტი­ვია ფა­ფის მიკ­რო­ტალ­ღურ­ში მომ­ზა­დე­ბა, მა­ინც ფა­ფის ქვაბ­ში მო­ხარ­შვას ამ­ჯო­ბი­ნებ­დი, უფრო სა­სი­ა­მოვ­ნოა სა­უზ­მის­თვის შრო­მაო. ამით ჯან­სა­ღი რუ­ტი­ნის ფასი მას­წავ­ლე.

ნა­ნას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მერე მისი და­ბა­დე­ბის დღე დიდ ზე­ი­მად აქ­ციე. ყვე­ლას ჩვენ-ჩვენ საქ­მეს გვა­ვა­ლებ­დი, რომ ნა­ნას­თვის იდე­ა­ლუ­რი დღე მოგ­ვე­წყო.

სა­დილს ერთ ჭიქა თეთ­რს და ერთ ჭიქა წი­თელს ატან­დი. ღამე თუ გა­გეღ­ვი­ძე­ბო­და და ნა­ხავ­დი, რომ მეც მეღ­ვი­ძა შე­მო­მივ­ლი­დი და მე­ტყო­დი "Early bird catches the worm“ და გაბ­რუნ­დე­ბო­დი სა­ძი­ნე­ბელ­ში.

ეს ის მხა­რე­ე­ე­ბია, რო­მე­ლიც ბევ­რმა არ იცის შენ­ზე, ის მხა­რე­ე­ბი, რო­მე­ლიც იმ ჰი­პე­რინ­ტე­ლექ­ტუ­ალ, და­უ­ღა­ლავ, მი­ზან­მი­მარ­თულ და ხე­ლო­ვან ადა­მი­ანს - გელა ჩარ­კვი­ანს ჩემ ბა­ბუ­ად ხდის. ჩემ ბე­დი­ა­ნო­ბა­ში ეჭვი არა­ვის ეპა­რე­ბა, მაგ­რამ მე და შენ ბედ­ზე ბევ­რად მეტი გვა­კავ­ში­რებ­და. ისე მოხ­და, რომ ჩემი და შენი ურ­თი­ერ­თო­ბა არ ჰგავ­და არ­ცერთ სხვას.

მე და შენ თით­ქმის ყო­ველ­დღე ვმე­სი­ჯობ­დით. არ მო­ვი­ტყუ­ე­ბი და ბევ­რი დრო და­ვუთ­მეთ შენ­თვის მე­სი­ჯო­ბის სწავ­ლას. მე­უბ­ნე­ბო­დი, "ამა­ში ნამ­დვი­ლად მჯობ­ნი, თაგ­ვო“, მაგ დროს ვერ ვი­ფიქ­რებ­დი, თუ რამ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იქ­ნე­ბო­და ჩემ­თვის ეს. შენი ყო­ვე­ლი "whats up my little mouse?“ მა­ხა­რებ­და. ყო­ვე­ლი მო­ნა­წე­რი კი, უფრო და უფრო გვა­ახ­ლო­ვებ­და.

რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი გიხ­სნებს, რო­გორც მათ გან­მა­ნათ­ლე­ბელს. რა მა­გა­რია, რომ რო­გორც მას­წავ­ლე­ბე­ლი დარ­ჩი ამ­დენ ადა­მი­ანს. მაგ­რამ რა ვქნა და არ შე­მიძ­ლია, რომ გულ­ში არ ჩა­ვი­ცი­ნო. ჩემ­თვის ხომ სულ სხვა დო­ნის მას­წავ­ლე­ბე­ლი იყა­ვი?! ყვე­ლა­ზე მეტი მე და­მი­ტო­ვე. ამ­დე­ნი ბლოკ­ნო­ტი სავ­სე ყოვ­ლის­მომ­ცვე­ლი ცოდ­ნით, რო­მე­ლიც ჰქმნის ჩემი ცნო­ბი­ე­რის და ქვეც­ნო­ბი­ე­რის ძი­რი­თად ნა­წილს და ამ­დე­ნი მო­გო­ნე­ბა შენი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბი­დან, რო­მე­ლიც ბევ­რად მე­ტის მომ­ცვე­ლია ვიდ­რე უმე­ტე­სი წიგ­ნი.

მახ­სოვს, რო­გორ გა­გი­ხარ­და, რომ ფი­ლო­სო­ფი­ით ვი­ყა­ვი გა­ტა­ცე­ბუ­ლი და რო­გორ გა­გიკ­ვირ­და, შენი ცნო­ბი­ლი სა­ლა­თის გა­კე­თე­ბი­სას, რო­გორ მო­გი­ყე­ვი ვიდ­გენშტე­ი­ნის თე­ზი­სებ­ზე. სა­დილ­ზე თუ უბ­რა­ლოდ დიდ ოთახ­ში ჯდო­მი­სას ბევ­რჯერ გვი­ლა­პა­რა­კია ქა­ლის როლ­ზე ოჯახ­ში, ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლურ სფე­რო­ში და ზო­გა­დად კა­ცობ­რი­ო­ბა­ში. ძა­ლი­ან სუფთდ მაქვს ჩა­ბეჭ­დი­ლი, თუ რო­გო­რი ქალი და ზო­გა­დად ადა­მი­ა­ნი გინ­დო­და გავმხდა­რი­ყა­ვი. მად­ლო­ბა.

შენ ჩემი მარ­კუს ავ­რე­ლი­უ­სი ხარ. სტო­ი­ციზ­მის, შრო­მის და სიღ­რმის უმაღ­ლე­სი მა­გა­ლი­თი. მარ­კუს ავ­რე­ლი­უს ჰყავ­და შვი­ლი, კო­მო­დუ­სი, რომ­ლის წარ­მა­ტე­ბის მხო­ლოდ მარ­კუსს სჯე­რო­და და ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ­და, რომ თა­ვი­სი დი­ა­დი ცოდ­ნა და გა­მოც­დი­ლე­ბა მის­თვის გა­და­ე­ცა. რო­გორც ვი­ცით, კო­მო­დუს­მა ვერ გა­ა­მარ­თლა იმ­პე­რა­ტო­რი მა­მის გეგ­მე­ბი და რო­მის ოქ­როს ხა­ნას ბოლო მო­უ­ღო. უნდა მო­ა­ხერ­ხო, რომ მარ­კუს ავ­რე­ლი­უ­სის ამ­ხე­ლა სტან­დარ­ტი, და­უ­ზა­რე­ბე­ლი შრო­მა და მონ­დო­მე­ბა წყალ­ში ჩა­ყა­რო. შენ კი ხარ ჩემი მარ­კუ­სი, მაგ­რამ მე ნამ­დვი­ლად არ ვა­პი­რებ კო­მო­დუსო­ბას. გპირ­დე­ბი, რომ არ ჩა­ვახ­შობ ჩვენ ოქ­როს ხა­ნას და ყვე­ლა­ფე­რი, რაც თა­ო­ბე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მე გად­მო­მე­ცით, გა­დავ­ცემ ჩემ შვი­ლებ­სა და შვი­ლიშ­ვი­ლებს.

ჩემი წინ სვლა ახლა იწყე­ბა და ვწუხ­ვარ, რომ აქ არ იქ­ნე­ბი, რომ მო­გი­მე­სი­ჯო ჩემი ყო­ვე­ლი წარ­მა­ტე­ბა. მე კი პირ­ვე­ლად არ მაქვს ეს გრძნო­ბა, რომ გა­მო­მაკ­ლდა ისე­თი ადა­მი­ა­ნი, ვი­საც ყვე­ლა­ზე მე­ტად გა­უ­ხარ­დე­ბო­და ჩემი წინ სვლა.

ორი წლი­დან გან­ვიც­დი, რომ ვერ მნა­ხა ირაკ­ლიმ, ისე­თი რო­გო­რიც თუნ­დაც შენ მნა­ხე. მაგ­რამ ამის მი­უ­ხე­და­ვად მა­ინც დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და ვარ რომ ის სულ ჩემ­თან იყო და დღემ­დე მა­დევ­ნებს თვალს. ახლა შენც იქვე ხარ და უკვე ერ­თად გა­იღ­მებთ ჩემ წარ­მა­ტე­ბა­ზე.

სე­ნე­კას თა­ნახ­მად, რო­გორც ცე­ცხლი ცდის ოქ­როს, უბე­დუ­რე­ბა ცდის ძლი­ერ ადა­მი­ანს. ძა­ლი­ან დამ­წყვი­ტე გული შენი წას­ვლით, მაგ­რამ სირ­თუ­ლის მი­უ­ხე­და­ვად უნდა გა­დავ­დო სენ­ტი­მენ­ტე­ბი გვერ­დზე, რად­გან ვიცი, რომ შენ და ირაკ­ლის ასე გენ­დო­მე­ბო­დათ. უკვე საქ­მე მე­ძა­ხის და გპირ­დე­ბით, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად ია­მა­ყებთ... სხვა რა დამ­რჩე­ნია.

თქვენ იცით, აბა, ბევ­რი ღვი­ნო არ მო­გი­ვი­დეთ. მიყ­ვარ­ხართ თქვე­ნი პა­ტა­რა ნანა..."