რო­გორც მე­უ­ფე ია­კობ­მა აღ­ნიშ­ნა, ქარ­თვე­ლებ­მა ერ­თმა­ნე­თი უნდა შე­ვიყ­ვა­როთ და შე­რი­გე­ბა პირ­ველ რიგ­ში, ეკ­ლე­სი­ის წი­აღ­ში უნდა მოხ­დეს.

"რამ­დე­ნი წე­ლია ვი­ძახ­დი - შევ­რიგ­დეთ, შევ­რიგ­დეთ, მაგ­რამ შე­რი­გე­ბა უნდა მოხ­დეს ეკ­ლე­სი­ა­ში. როცა ვამ­ბობ­დი შე­რი­გე­ბას, ეკ­ლე­სი­ა­ში ვე­ძახ­დი ყვე­ლას, რომ ეს ეკ­ლე­სი­ა­ში მომ­ხდა­რი­ყო, იმი­ტომ, რომ შე­იძ­ლე­ბა ისე­თი რამ გვქონ­დეს სათ­ქმე­ლი ერ­თმა­ნეთ­თან, გა­რეთ გა­მო­ტა­ნა არ ღირ­დეს. რო­გორც ღმერ­თი ინა­ხავს ჩვენს ცოდ­ვებს და არ ანა­ხებს თუ ვინ ვართ, ასე­ვე შე­იძ­ლე­ბა არ იყოს სა­ჭი­რო, რომ ერ­თმა­ნეთს წა­მო­ვა­ძა­ხოთ. როცა ეკ­ლე­სი­ა­ში ვიქ­ნე­ბით, სათ­ქმელ­საც ად­ვი­ლად ვე­ტყვით და არა მგო­ნია, ღირ­სე­ბა ვინ­მეს შე­ვუ­ლა­ხოთ. მძი­მე სათ­ქმელს ყვე­ლას ეტყვი და მერე გა­რეთ საქ­მე აკე­თონ. შე­რი­გე­ბა და ერ­თად ყოფ­ნა სა­დაც ხდე­ბა, იქ უნდა მიხ­ვი­დე. ყვე­ლამ უნდა ავი­ტა­ნოთ ის, რა­მე­თუ გვაქვს და­შა­ვე­ბუ­ლი, სა­ნამ ღმერ­თი მოგ­ვკი­თხავს თი­თო­ე­ულს, ჯობს ერ­თმა­ნეთს და­ვე­ლა­პა­რა­კოთ მშვი­დო­ბი­ა­ნად და ვიზ­რუ­ნოთ იმის­თვის, რომ ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა გა­ვიყ­ვა­ნოთ იმ გზა­ზე, სა­დაც ასე­თი სი­ღა­რი­ბე არ იქ­ნე­ბა“, - აღ­ნიშ­ნა მე­უ­ფე ია­კობ­მა.

ქა­და­გე­ბი­სას მე­უ­ფე ია­კობ­მა ღვთის­მშობ­ლის ტაძ­რად მიყ­ვა­ნე­ბის დღე­სას­წა­უ­ლის მნიშ­ვნე­ლო­ბა­ზეც ისა­უბ­რა და აღ­ნიშ­ნა, რომ ბედ­ნი­ე­რია ჩვე­ნი ერი, რად­გან მას ყოვ­ლად­წ­მინ­და ღვთის­მშო­ბე­ლი მფარ­ვე­ლობს.

"ბედ­ნი­ე­რია ჩვე­ნი ერი და გან­სა­კუთ­რე­ბით ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვართ ჩვენ, რომ დე­დაღვთი­სამ, ყოვ­ლად­წ­მინ­და მა­რი­ამ­მა ღვთის­შვი­ლო­ბის გან­ცდა მოგ­ვა­ნი­ჭა თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს და თუ ხელს არ კრავ, ღვთის­მშო­ბე­ლი ყვე­ლას დე­დაა და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლია ჩვენ­თვის. ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვართ ჩვენ, ქარ­თვე­ლე­ბი და ზო­გა­დად, მთე­ლი მსოფ­ლიო არის ბედ­ნი­ე­რი, რომ უკვე ახა­ლი ევა, დე­დაღვთი­სა, ყოვ­ლად­წ­მინ­და მა­რი­ა­მი გვყავს ჩვენ. რა­ო­დენ სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნი იყო,აბა, შე­ხე­დეთ თუ სად­მე გა­ნი­დი­და თავი?! რო­გო­რი მდა­ბა­ლი იყო, რო­გო­რი მორ­ჩი­ლე­ბა ჰქონ­და. შევ­თხოვ დე­დაღვთი­სას, ქარ­თვე­ლებს გო­ნე­ბის თვა­ლი გაგ­ვი­ხი­ლოს და მა­სა­ვით თავ­მდაბ­ლო­ბის გავ­ხდეთ, არ გვე­გო­ნოს, რომ ვინ­მეს რამე გვაქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი. ღმერ­თმა ადა­მი­ა­ნი თი­ხის­გან შექ­მნა და რა გვაქვს სა­ა­მა­ყო? განა თი­ხას რამე სა­ა­მა­ყო აქვს? განა მი­წას რამე სა­ა­მა­ყო აქვს? ფე­ხი­თაც გა­და­ვუვ­ლით მი­წას, კი­დევ ათას რა­მეს ვყრით და ვა­ბინ­ძუ­რებთ, რა უნდა ჰქონ­დეს სა­ა­მა­ყო? აბა, რა არის ადა­მი­ა­ნი, რა­ტომ არის ასე­თი დიდი? - იმი­ტომ, რომ ღმერ­თმა თა­ვი­სი უკ­ვდა­ვი სული შთა­ბე­რა, ამით ვართ კარ­გე­ბი და თუ რამე ჩვენ­ში კარ­გია, ეს ღვთის­გან არის. თუ ჩვენ ვა­კე­თებთ რა­ღა­ცას, ამას ხომ ღმერ­თი აკე­თებს ჩვე­ნი ხე­ლით?! ვი­საც ღმერ­თი არ სწამს, ის ცო­დოა. ჰგო­ნია, რა­ღა­ცას აკე­თებს, მერე ვი­თხოვთ ერ­თმა­ნე­თის­გან, რა­ტომ არ მო­მა­გებთ შე­სა­ბა­მის პა­ტივს და ამ დროს უნდა გვახ­სოვ­დეს რომ მონა ხარ, ისე­თი მონა ხარ, საქ­მე­საც რომ ვერ აკე­თებ. თუ საქ­მეს აკე­თებ, განა მო­ნას ტაშს და­უკ­რა­ვენ? რისი მონა ხარ თუ არ გა­ა­კე­თე?! შვი­ლო­ბა და მი­თუ­მე­ტეს, მე­გობ­რო­ბა თუ გინ­და, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად სხვა­ნა­ი­რად უნდა მო­ვიქ­ცეთ ქარ­თვე­ლე­ბი. ალ­ბათ, შე­ვეც­დე­ბით, რომ გა­მოს­წორ­დეთ, ერ­თმა­ნე­თის ნერ­ვებ­საც გა­ვუფრ­თხილ­დეთ და ერ­თმა­ნეთ­საც, რომ მი­ვი­ღოთ ის, რისი ღირ­სე­ბიც ვართ და არ ვი­ყოთ იმ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში, რო­მელ­საც ჩვენს თავს თვი­თონ მო­ვუ­ტანთ ხოლ­მე“, - აღ­ნიშ­ნა მე­უ­ფე ია­კობ­მა.