მსა­ხი­ო­ბი მე­დეა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე, რო­მე­ლიც მა­ყუ­რე­ბელ­მა მა­სობ­რი­ვად სე­რი­ალ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბით" მა­ნა­ნას რო­ლით გა­იც­ნო და შე­იყ­ვა­რა, 86 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. ეს ინ­ფორ­მა­ცია დღეს მისი ოჯა­ხის წევ­რებ­მა გა­ავ­რცე­ლეს.

ირაკ­ლი სა­ღი­ნა­ძე, ჩცდ-ს პრო­დი­უ­სე­რი:

- ცოტა მი­ჭირს და ცოტა ძნე­ლია ჩემ­თვის ახლა სა­უ­ბა­რი, ჩვე­ნი კო­ლექ­ტი­ვის მარ­თლა სული და გული იყო, ძა­ლი­ან კარ­გი, მხი­ა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი... მი­უ­ხე­და­ვად ასა­კობ­რი­ვი სხვა­ო­ბი­სა, ყვე­ლას მე­გო­ბა­რი და თა­ნას­წო­რი იყო. მარ­თლა უმ­ძი­მე­სი შეგ­რძნე­ბაა, რომ აღარ არის. სა­ო­ცა­რი გან­ცდა გვაქვს, რომ ჩვე­ნი სა­ერ­თო ბე­ბია გარ­და­იც­ვა­ლა. ძა­ლი­ან გულ­და­სა­წყვე­ტია, ძა­ლი­ან. მწუ­ხა­რე­ბას გა­მოვ­თქვამ და ვუ­სამ­ძიმ­რებ ოჯა­ხის წევ­რებს, ვუ­სამ­ძიმ­რებ მთელ ჩვენს გუნდს, რად­გან ჩვე­ნი დიდი ოჯა­ხის წევ­რი­ვით იყო. პე­რი­ო­დუ­ლად ვეხ­მი­ა­ნე­ბო­დით, სამ­წუ­ხა­როდ, დიდი ხა­ნია აღარ მი­ნა­ხავს, ცო­ტას ავად­მყო­ფობ­და, მაგ­რამ მა­ინც მხნედ იყო...

ეკა მჟა­ვა­ნა­ძე, მსა­ხი­ო­ბი, "ჩცდ"-ს კას­ტინ­გის რე­ჟი­სო­რი:

- მე­დი­კოს ბავ­შვო­ბი­დან ვიც­ნობ­დი. ჩვე­ნი ოჯა­ხის ძა­ლი­ან ახ­ლო­ბე­ლი იყო, კერ­ძოდ, მა­მა­ჩე­მის, კუ­კუ­რი მჟა­ვა­ნა­ძის ახლო მე­გო­ბა­რი. საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დრო­ინ­დელ სა­სოფ­ლო-სა­მე­ურ­ნეო ინ­სტი­ტუ­ტში არ­სე­ბობ­და „სა­ხალ­ხო თე­ატ­რი“, რო­მელ­შიც მა­მამ ნი­ჭი­ე­რი ახალ­გაზ­რდე­ბი შეკ­რი­ბა და მათი შე­მად­გენ­ლო­ბით "სა­ხალ­ხო თე­ატ­რი" შექ­მნა. სხვა­თა შო­რის, მა­მა­ჩემს ამ დამ­სა­ხუ­რე­ბას მე­დი­კო არას­დროს უკარ­გავ­და და ხში­რად ინ­ტერ­ვი­უ­ებ­სა თუ კერ­ძო სა­უბ­რებ­ში მო­იხ­სე­ნი­ებ­და ხოლ­მე. ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და. სა­ერ­თოდ მა­მა­ჩემს მსა­ხი­ო­ბე­ბი ძა­ლი­ან პა­ტივს სცემ­დნენ. ერთ გუნ­დად და ერთ ოჯა­ხად იყ­ვნენ. ბევ­რს მოგ­ზა­უ­რობ­დნენ. სე­რი­ო­ზუ­ლი წარ­მა­ტე­ბე­ბი ჰქონ­დათ სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ზღვრებს გა­რეთ - საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ქვეყ­ნებ­ში... მე­დი­კო ყო­ველ­თვის წამ­ყვან რო­ლებს თა­მა­შობ­და. გა­ვიხ­სე­ნებ იმას, რომ მას­თან ერ­თად სცე­ნა­ზე მეც ვმდგარ­ვარ. მა­შინ ასე, 8 წლის ვიქ­ნე­ბო­დი. იყო ერთ-ერთი სპექ­ტაკ­ლი, რო­მე­ლიც საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ფა­შის­ტურ გერ­მა­ნი­ა­ზე გა­მარ­ჯვე­ბის რო­მე­ლი­ღაც წლის­თა­ვის­თვის და­იდ­გა. 4 პა­ტა­რა ნო­ვე­ლის­გან შედ­გე­ბო­და. ერთ-ერთ ნო­ვე­ლა­ში მე ვთა­მა­შობ­დი მთა­ვარ როლს და ერ­თში - მე­დი­კო - ჯა­რის­კა­ცის დედა გახ­ლდათ. მახ­სოვს, მაგ როლს რო­გორ კარ­გად თა­მა­შობ­და... ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი ქალი იყო. მი­ხა­რია, რომ ეს ნიჭი არ და­ი­კარ­გა და ხალ­ხმა ის ძა­ლი­ან შე­იყ­ვა­რა, გულ­ში ჩა­იკ­რა.

- და ამ საქ­მე­ში ლო­მის წილი თქვენ მი­გი­ძღვით. გა­ვიხ­სე­ნოთ რო­გორ შე­არ­ჩი­ეთ ის "ჩცდ"-ს პერ­სო­ნა­ჟად?

- რო­დე­საც დად­გა დრო, რომ ეს სე­რი­ა­ლი უნდა და­წყე­ბუ­ლი­ყო, ბევრ მსა­ხი­ობს ვარ­ჩევ­დით და იმ ასა­კის­თვის შე­სა­ბა­მი­სად, რა ასაკ­საც ითხოვ­დნენ, ყვე­ლა მსა­ხი­ო­ბი გავ­სინ­ჯეთ, სინ­ჯე­ბი ჩავ­წე­რეთ. ერთი აწ გარ­დაც­ვლი­ლი მსა­ხი­ო­ბი იყო შერ­ჩე­უ­ლი, მაგ­რამ ისე მოხ­და, რომ სა­ბო­ლო­ოდ ის ვერ და­ამ­ტკი­ცეს. მერე და­ვი­წყე ფიქ­რი, ვინ უნდა ყო­ფი­ლი­ყო და მახ­სოვს ერთი მო­მენ­ტი, როცა უნდა და­ვი­წყოთ გა­და­ღე­ბა, ყვე­ლა გმი­რი გვყავს და არ არის ბე­ბია. ღამე იყო, ვი­წე­ქი და ვფიქ­რობ­დი, ვბორ­გავ­დი, რა ვქნა-მეთ­ქი? უცებ მე­დი­კო გა­მახ­სენ­და, რო­მე­ლიც დიდი ხანი ნა­ნა­ხი არ მყავ­და. შუა ღა­მი­სას, 3 სა­ათ­ზე ვუ­რე­კავ რე­ჟი­სორს, გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვას და ვე­უბ­ნე­ბი, გა­მახ­სენ­და გმი­რი, ვინც ჩვენ გვინ­და, ვინ შე­იძ­ლე­ბა ტი­პა­ჟუ­რად იყოს, ნი­ჭი­ე­რი ქა­ლია, უნდა და­ვურ­ე­კო და მო­ვიყ­ვან-მეთ­ქი. კი, მო­იყ­ვა­ნე, აბა? კაი, ვნა­ხოთ... მე­ო­რე დღეს და­ვუ­რე­კე, მო­ვიყ­ვა­ნე, ოფის­ში კი­ბე­ე­ბი იყო ამო­სას­ვლე­ლი და ქო­ში­ნით ამო­ვი­და. რა გინ­და, რას მერ­ჩი, თავი გა­მა­ნე­ბე, ჯან­მრთე­ლო­ბა ხელს არ მი­წყობ­სო. ვე­რა­ფერს ვი­თა­მა­შებ, რა სე­რი­ა­ლი, სე­რი­ალ­ში არას­დროს ვყო­ფილ­ვა­რო. ხომ ხე­დავ, ვერ დავ­დი­ვარ, ჰა­ე­რი არ მყოფ­ნის, მაგ­რამ სი­გა­რეტს მა­ინც ეწე­ო­და. ვე­ჩხუ­ბე­ბო­დი, კარ­გი, თავი და­მა­ნე­ბეო... სინ­ჯე­ბი ჩავ­წე­რეთ, და­ამ­ტკი­ცეს და მოხ­და ის, რაც მოხ­და... ეს ყვე­ლა­ფე­რი იყო 13 წლის წინ.

ამას­თან, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ ლექ­სებ­საც წერ­და. ერთხელ მეც მო­მი­ძღვნა, შე­ნა­ხუ­ლი მაქვს მისი ხე­ლით და­წე­რი­ლი ლექ­სი... მხი­ა­რუ­ლი და იუ­მო­რის მოყ­ვა­რუ­ლი იყო. ეს ქუ­თა­ი­სი­დან მოჰ­ყვე­ბო­და, მარ­თლა სა­ო­ცა­რი იუ­მო­რი ჰქონ­და... ჩემს მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში ახალ­გაზ­რდა მე­დი­კოც ასე­თი იყო, - ესვა წი­თე­ლი მა­ნი­კი­უ­რი, წი­თე­ლი პო­მა­და, თმა წით­ლად ჰქონ­და შე­ღე­ბი­ლი და ეწე­ო­და სი­გა­რეტს. ეს იყო 70 წლე­ბი, რაც იმა­ზე მე­ტყვე­ლებს, რომ ძა­ლი­ან თა­მა­მი ქალი გახ­ლდათ... ჩვენს სახ­ლში, ვე­რა­ზე ისე­თი სუფ­რე­ბი იშ­ლე­ბო­და, თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბებს მა­მას სტუ­დენ­ტებს ვე­ძახ­დით, რომ­ლე­ბიც ჩვენ­თან ხში­რად მო­დი­ოდ­ნენ. მრგვა­ლი მა­გი­და გვქონ­და, იმას რომ შე­მო­უს­ხდე­ბოდ­ნენ, ხუმ­რობ­დნენ, იცი­ნოდ­ნენ, მღე­როდ­ნენ, უკ­რავ­დნენ, ცე­კავ­დნენ... ისე­თი ამ­ბა­ვი იყო, დე­და­ჩე­მი ფან­ჯრებს ხუ­რავ­და, მე­ზობ­ლე­ბი არ შე­წუხ­დნენ, სირ­ცხვი­ლია, გა­იღ­ვი­ძე­ბე­ნო... ახლა მაგ თე­ატ­რი­დან ერთ-ერთი უკა­ნას­კნე­ლი მო­ჰი­კა­ნი - მე­დი­კო ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე წა­ვი­და... სე­რი­ა­ლის გა­და­ღე­ბი­სას, ხში­რად როცა დიდი ტექ­სტე­ბი ჰქონ­და, ვერ იმახ­სოვ­რებ­და, ასა­კი თა­ვი­სას შვრე­ბო­და. ერთხელ მახ­სოვს, მი­თხრა, - ტექ­სტი დავ­წე­რე და მა­გი­და­ზე შე­ვა­ცუ­რე და იქ ვი­ხე­დე­ბო­დიო. გი­ორ­გი მი­ყუ­რებ­და და მერე და­მი­ძა­ხა, - მე­დი­კო, აწიე თვა­ლე­ბი, რა­ტომ არ იცი ტექ­სტიო? გი­ორ­გის მე­ში­ნია ხოლ­მე, ტექ­სტი როცა არ ვიცი, არ მე­ჩხუ­ბო­სო.

“ამბები”